Selamunaleykum benim genclik projem, sevgili blogum.
Evet artik genc hissetmiyorum. Elhamdulillah, kiz kardesimin bana abla demeye baslayacagi o malum yasa henuz gelmedim, belki de gencimdir, ama hayat mesgalesi denilen o garip rutinin tam da icinde olmama bakilirsa, yaslandim.
Hayatima ogrencilik yillarimla ayraclar koymaya basladi beynim.
Doktoramin dorduncu yilindayim.
Su an blog yazmak icin korkunc bir gun, on bes dk icinde deneye devam etmem lazim, iki gune yetismesi gereken bir fellowship (= deneylerime para ve CV me guzel bir dokunus) basvurum ve bu haftanin sonunda hic de hevesle beklemedigim komitem var. Alti profesor ve bir ogrenci, aradan gecmis alti ay ve yuksek beklentiler ve cikmamis deneyler. Korku filmi, hala sinava yetisemedigini ya da sinav kagidini dolduramadigini kabus olarak goren biz garip insan cinsi icin.
Yine bir Pazar gunu labdayim. Normal ya, artik baya normal oldu, buna uzuluyorduk galiba at this point. Evet Turkceyi katlediyorum icimdeki ses, cunku beynim boyle konusuyor, what can I do sometimes.
Hayat yogun, ama dusunuyorum hep ayni seyi buluyorum. Hayat bana en yogun degil, yogunlugumuzla birbirimizi ezdigimiz zamanlardayiz ya hosuma gitmiyor yogunum demek. Herkes yogun ve ben de yogunum. Hem sus, hayalini kurdugum yerdeyim, hem daha da fazlasi, sukur elhamdulillah. Sikayet yok. Cok severdim buyugumun sozunu hani, rahat cennette uyku kabirde. Cok severdim deney yapmayi, o zaman sevdigimiz isi yaparken aslinda gercekten calismiyorduk da cabaliyorduk, ogreniyorduk.
Gecen sene bu zamanlar aklim dumandi. Baska duman. Yapamayacagim dumani. Kocaman boyle, poster hazirlayan ellerim kaybolmustu icinde. Evet evet dedi icim, yapamayacagim. Bitmeyecek ve olmayacak. Zaten ben buraya nasil geldim dedi oteki, beni yanlislikla aldilar herhalde. Vuu dedim tam akademisyen kafasi, iste simdi tam oldum.
Ennecdaaa diyor oglum, bana yardim et demekmis, Arapcayi parca parca dort yasinda bir cocuktan ogrenme keyfi. Iste aslinda cok basit degil miymis, bana yardim edin ben bu doktoranin icinde kayboldum demek. Ve dedim. Bir yil once dogustan bunu yapmak icin dogmusum gibi davranmayi kesip bana bir el atin ben biraz yoruldum dedim.
Bir yil sonra ayni zamanlarda o posteri hazirladim ve gittim. Odul almis posterim, hic beklemeyip odul toreninden once evime oglusuma kacmistim aslinda. Cok sukur. Kendime hatirlatmak istedim, evet zor evet bazen sonu yok. Ama hani Amerikalilar diyorlar ya just do it, minik minik yapsan olur, gun be gun, saat saat. Uzerine duseni yapmazsan, lise yillarindaki gibi Allahim boslarimi doldur yanlislarimi dogruya cevir duasini nasil edeceksin? Harika duaymis ama, kendime acidim su an. Dort yasinda Allahim bana daha cok oyuncak ver duasi eden oglumun benim yasimda en icini titreterek ettigi dualari daha guzel daha hayirli daha uhrevi olsun. Amin.
Ibadetin az ve devamlisi aslinda hayat disiplini degil mi, bir omru dusununce sonundaki isigi ya goremezsek de birakirsak diye hani, hani bizi, o cozmeye calisinca sana diploma vereceklerini umdugun beyni yaratan en iyi biliyor ya bizi. Oyle yap.Ama yap. Action words work best for fellowship applications, don de su basvurunu kelime kelime minik minik yaz o zaman.
Gunluk yazmaya usenip bloguna ic doken Betul.
Selametle
